Ne kadar tahammülsüz bir toplum olduk.
Eleştirilerimizin omurgası yok. Sövüp saymayı eleştiri zannediyoruz. Düşüncelerimizi görüşlerimizi düzgünce anlatamıyoruz.
Nedense herkeste bir küsur eksik buluyoruz. Ve yazıyoruz. İnsanları Arkadaşlarımızı küsurlarıyla sevmeyi beceremiyoruz.
Bilmeden araştırmadan eleştiriyoruz. Bu hal zavallılık halidir.
Bu şartlar altında yazılan iyi okumadan anlamadan yorumlamak ahmakların işidir.
Üç-beş kişiye kızarak yazmamak ne kadar doğru olur bilmiyorum.
Ramazan ayı ve oruç ibadetinin bile kötü sözlere mani olmadığını görmekte utanç verici.
Ben 1980 öncesi Türkün ateşle imtihan olduğu dönemdeki arkadaşlarımı şimdi Nerede olurlarsa olsunlar ne yaparlarsa yapsınlar hayırla yad ediyorum.
Çirkinde bile güzeli görmek bulup sevmek bizim işimiz olmalı. Sevmek zor iş. Tahammülsüz Hoşgörüsüz saygısız insanlar sevmeye vakit bulamazlar.
Kusur aramaktan sevmeye vakti olmayanlar hiç olmazsa susun.