“Şu dünyaya bir kere geldik,
Gönlümüzce yaşayalım” deme…
Böyle deyip sadece kendini sevme…
Kendini sevmek;
Malı, mülkü, parayı,
Mevki, makam, sarayı sevmek,
Değer vermektir onlara…
Sırtını çevirmektir insanlara…
Yüklenmek zenginliğini dünyanın,
Giymek samur kürkünü,
Girmektir taşıyamayacağın yükün altına.
Güvenip parana, rütbene, aklına
İnsanlara, insanlığa boş vermek, boşa emektir.
Çıplak gelip çıplak gideceğini unutmak,
Benine sarılıp her şeyin üstünde tutmak
Kendi kendini yiyip bitirmektir..
Işımaktır bir mumluk yıldız gibi,
Kaderimiz sönüp kaybolmak gökyüzünde,
Kayan yıldız, dökülen yaldız gibi…
En güzeli, insanlık için insanca yaşamaktır…
Öyleyse sev kardeşim
İnsanı, insanlığı, doğayı…
Dağı, taşı, çiçeği, kuşu sev..
Bölüş sevgini onlarla,
Onlarla büyü, onlarla geliş.
Ne kadar verirsen dışındaki dünyaya
Ne kadar sağlarsan yarar insanlığa,
İnsansın o kadar…
Öyleyse yık bendini Ferhatça
Cömertçe göster insanlığını.
Kur barış dolu bir dünya,
Sar insanlığı insanca…
Yoksa sonunda yok oluş
Ve sonsuz bir kayboluş vardır
Ömür, insana verilen değer kadardır…
SAKİN ÖNER