(İki Ahıska Türkü balasının okudukları hüzünlü şiir sonrasında An itibariyle gönlümüze düşen katreler.Canlara ikramımızdır!)
Hicranları yaktı bağrım köz etti...
Zilletleri gönlümüzde iz etti...
Tarih Türk'e soykırımdan söz etti...
Biz neyledik o emsalsiz illeri?
Ne dinleri kaldı, ne de dilleri...
Kırım, Kerkük, Uygur "vatan" diyorlar!
Ahıska, Karabağ "utan!" diyorlar!
Şehit düşmedi mi "atan" diyorlar;
Biz neyledik emsalsiz o illeri?
Bir bir soldu gonca gülleri...
Sorun bakın neler çekti Türkistan?
Bakü baştanbaşa oldu kabristan...
Feryatlar yükseldi yavru Kıbrıs'tan!
Biz neyledik o emsalsiz illeri?
Derli dertli çaldı sazın telleri...
Kafkaslar'da atan soylu Şamil'din!
Balkanlar'da ilmin ile amildin!
Çeçenya'da kaderine yenildin...
Biz neyledik o emsalsiz illeri?
Şimdi hüküm süren yaban dölleri...
Kimisi cephede vuruldu gitti...
Kimisi masada verildi gitti...
Kimine vahşice girildi gitti...
Biz neyledik o emsalsiz illeri?
Sordunuz mu acep, nice halleri?
Nereye dönüp baksam kahır ve acı!
Evladına ağlar anayla bacı!
Lokman hekim yok ki vere ilacı...
Biz neyledik o emsalsiz illeri?
Sönen ocaklarda tozar külleri...
Niyazkâr ne desem dertlerim bitmez!
Bir değil, bin destan yazsam farketmez!
Vefalı Türk toprağını terk etmez!
Biz neyledik o emsalsiz illeri?
Bizden haber bekler Turan yelleri...
(Niyazkâr)